Η αλήθεια είναι όσα χρόνια εμπειρίας στο βολάν κι αν περάσουν η ταχυπαλμία καραδοκεί κάθε φορά που ακούγονται οι αλλόκοτοι και απόκοσμοι ήχοι των τεσσάρων ροδών πάνω στην ράμπα του αμπαριού.
Κρουγκ, γκρουγκ, γκρουγκ και ντούμπου, ντούμπου, ντούμπου είναι κάποια από τα γνώριμα ηχητικά εφέ μαζί με το απρόσμενο, επιτόπιο ταρακούνημα, πάνω-κάτω σαν γιγάντιο, χειροκίνητο σέικερ φραπέ –ένα εντυπωσιακό εφέ από τα διαχωριστικά, παράλληλα σίδερα που εξέχουν κατά μήκος της ράμπας.
Ευτυχώς αυτή η αναστάτωση δεν κρατάει πολύ. Αλλά είναι μια σοβαρή προειδοποίηση ότι θα ακολουθήσει μια μίνι βιρτουοζιτέ οδηγικής ακρίβειας, την οποία, βέβαια, ποτέ κανείς δε ζήτησε. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Αν θέλεις καράβι θα πρέπει να περάσεις από αυτό το άχαρο στάδιο, σαν πρόχειρο τεστ, σαν μίνι πρόβα εξετάσεων για το δίπλωμα οδήγησης.
Βέβαια, κανείς δε θα σου αφαιρέσει το δίπλωμα έτσι και κάνεις δεκαοχτώ κινήσεις παραπάνω για να σφηνώσεις το αμάξι σου στον ελάχιστο χώρο που σου αναλογεί την ίδια στιγμή που εσύ μένεις με το στόμα ανοιχτό προσμένοντας ένα θαύμα συρρίκνωσης των διαστάσεων των λαμαρινών ενώ ο υπεράνθρωπος του καραβιού φωνάζει «χωράς, χωράς, χωράς σου λέω, μην το σκέφτεσαι».
Σα βγεις στο πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να είναι ευρύχωρος ο πάνω όροφος του πάρκινγκ του καραβιού. «Αχ, να μη με ανεβάσει» σκέφτομαι κάθε, μα κάθε, φορά που μπουκάρω στο πλοίο. Η σιδερένια αυτή ανηφόρα με αγχώνει σαν να έπρεπε να την κάνω τρέχοντας, με ραγισμένο μετατάρσιο και την άκαμπτη, θεραπευτική, λευκή μπότα γύρω από τον αστράγαλο και την πατούσα.
Και ενώ έχω διαβεί την ίδια ή παρόμοιές της ανηφόρες πάμπολλες φορές στις καλοκαιρινές μου εξορμήσεις ποτέ δεν τις συμπάθησα. Ούτε η ανηφόρα της Κατεχάκη, στο ύψος του Καρέα δεν μου προκαλεί τόση απώθηση, το έχουμε ξαναπεί από αυτή τη στήλη. Δεν μου αρέσει το ντεμπραγιάρισμα, ειδικά όταν συνδυάζεται με εξτρίμ σπορ.
Ο τύπος από το καράβι, εντωμεταξύ, μοιάζει να έχει τις υψηλότερες των φιλοδοξιών από εμένα. Δεν το παίρνω πάνω μου, σιγά, από όλους τους οδηγούς έχει, τους εμψυχώνει και τους τονώνει το ηθικό σαν κόουτς τους παίκτες του κάτω από τη μπασκέτα -«έλα, μπορείς, το έχεις, δεξιά πάρε το, δεξιά λέμε, εμένα κοίτα, εμένα κοίτα λέμε»- μπας και μπορέσει ο υπεράνθρωπος να κάνει τη δουλειά του μια ώρα αρχύτερα, να δώσει το οκέι στον καπετάνιο, να σαλπάρουμε.
Αυτό το «εμένα κοίτα» πάντως ποτέ δεν το κατάλαβα. Δηλαδή θα τον κοιτάξω και τα χέρια μου στο τιμόνι θα συντονιστούν αυτομάτως με τα πόδια μου στα πεντάλ και με τη μέθοδο του υπνωτισμού θα οδηγήσουν το αυτοκίνητο στα στενά των Δαρδανελίων; Με αγχώνει ακόμα περισσότερο αυτή η επαναλαμβανόμενη προστακτική, «εμένα κοίτα».
«Κοίτα με να σε κοιτώ να ανεβούμε το βουνό». Το έπιασα.
Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός, βέβαια, ότι έχει θετικό αποτέλεσμα. Κάποια μέθοδος ψυχοθεραπείας θα είναι, λογικά. Κάτι σαν την άσκηση αυτοπραγμάτωσης μπροστά στον καθρέφτη του τύπου «αξίξω, αξίζω, αξίζω». Συμπεριφορική ψυχοθεραπεία, υπαρξιακή, γνωσιακή, gestalt; Ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω; Τίποτα από τα παραπάνω; Είναι σαν τα τσαρλατάνικα τρικ που χρησιμοποιούν οι μάγοι στα νούμερά τους βασιζόμενοι στην οπτική παραίσθηση; Είναι που τελικά δεν πρόκειται και για κάτι τόσο υπερβολικά δύσκολο, αν εξαιρέσεις την αναστροφή με τρεις κινήσεις μέσα σε ένα κύβο 3 επί 3;
«Σιγά μαντάμ, πώς κάνετε έτσι» ακούω τον υπεράνθρωπο να φωνάζει στην διπλανή μου που έχει ιδρώσει τόσο που γλιστράνε οι παλάμες της πάνω στο τιμόνι και της φεύγει αριστερά όλο το αυτοκίνητο. «Μη με πατήσετε κιόλας».
Οι άνθρωποι πάντα θα είμαστε στην τσίτα, σκέφτομαι. Αυτό μας κάνει ανθρώπους.
