Κατεβαίνοντας την Κηφισίας με το κινητό συνδεδεμένο στο bluetooth του αυτοκινήτου
Αν υποθέσουμε ότι όλοι είμαστε προϊόντα, αυτή ήταν η στιγμή που πέρασα άθελά μου στο επιθετικό (ντουντούκα) μάρκετινγκ του δικού μου αναίτιου και αδικαιολόγητου λανσαρίσματος. Αυτό είναι ένα κομμάτι της ζωής μου κυρίες και κύριοι. Σκασίλα μας, είναι η αβίαστη απάντηση. Λογικό.
Από την Έφη Αλεβίζου
«Η ζωή είναι κωμωδία γι’ αυτούς που σκέφτονται και τραγωδία γι’ αυτούς που αισθάνονται» έλεγε ο Χόρας Γουάλπολ, o Άγγλος συγγραφέας του 18ου αιώνα, αποφεύγοντας εκείνους που μιλάνε. Που επικοινωνούν ανοιγοκλείνοντας το στόμα και εκσφενδονίζουν λέξεις. Τι είναι η ζωή για αυτούς; Τις περισσότερες φορές η υπεραναλυτική και μεστή επικοινωνία είναι υπέρ της κατανόησης και λειτουργεί με θετικό πρόσημο στον διάλογο.
Την εποχή των σόσιαλ μίντια, που όλοι εκτίθενται ανεπανόρθωτα, το γεγονός ότι πέρασα πάνω από μία ώρα, με κίνηση στην Κηφισίας, μιλώντας με τη φίλη μου στο συνδεδεμένο με bluetooth κινητό, επιτρέποντας σε όλα τα διπλανά αυτοκίνητα και τους διερχόμενους πεζούς να γίνουν ακούσιοι ωτακουστές, μοιάζει με φτερό στον άνεμο. Σιγά. Και τι έγινε; Όλοι ξέρουν τα πάντα για όλους πλέον.
Έλα, όμως, που στο τηλεφώνημα αυτό, το οποίο είχα σκοπό να κρατήσω ως ένα, κάποιο μυστικό, μιας και η φίλη αντιμετώπιζε ένα ζήτημα ερωτικής φύσης με ένα πρόσωπο γνωστό ανά την εγχώρια επικράτεια, πέρα και πάνω από τα πεζά σόσιαλ μίντια, κλήθηκα να επιστρατεύσω τα υγιή αντανακλαστικά της προστασίας μου και να πάψω να μιλώ με το κινητό στο αυτί. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα sound check πριν. Ήμουν σίγουρη ότι αρκούσε η απλή σύνδεση με το bluetooth, έτσι είχα το νου μου στον δρόμο, τα χέρια μου στο τιμόνι, την προσοχή μου στη σήμανση και τα αυτιά μου στην καυτή κουβέντα μας.
Το όνομα και το επίθετο του γνωστού ανά την εγχώρια επικράτεια έδινε και έπαιρνε, τα σχόλιά μας ήταν σχεδιασμένα αποκλειστικά για ιδιωτική χρήση και η κινούμενη, ηχητική παράσταση που δίναμε ήταν τόσο «αφρενάριστη» που έμοιαζε σκηνοθετημένη από τον Χάρι Μπράντμπερ, τον δημιουργό της σειράς Fleabag σε κείμενο της ίδιας της Φίμπι Ουόλτερ-Μπριτζ.
Αισθανόμουν υπέροχα μέχρι που στο ερώτημα «τι να κάνω ρε συ Έφη;» από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου απάντησε ο συνοδηγός του διπλανού decapotable. Ήταν αρχές άνοιξης, μιας άνοιξης που είχε έρθει νωρίτερα κάνοντάς μας να αφαιρέσουμε τα βαριά πανωφόρια και τις κουκούλες των μπουφάν και αυτοκινήτων, ανάλογα τι έχει ο καθένας. «Να φύγεις, αυτό να κάνεις» ακούω τη συμβουλή από δίπλα και δυστυχώς την ακούει και η φίλη μου μιας και το παράθυρό μου ήταν τέρμα ανοιχτό λόγω της εσπευσμένης άνοιξης, που λέγαμε.
«Ποιος το είπε αυτό;» ρωτάει εύλογα η φίλη και ο κρύος ιδρώτας που με λούζει είναι αταίριαστος στη θερμοκρασία του απογεύματος. Σκέφτηκα να της πω ότι είμαι εγγαστρίμυθος, ότι δοκιμάζω κάτι καινούργιες φωνές ή ότι δεν μίλησε κανείς, κανείς δεν είπε τίποτα ποτέ, πώς της ήρθε, τι άκουσε δηλαδή;
Για κλάσματα του δευτερολέπτου παλεύει ο καλός με τον κακό μου εαυτό και τελικά βγάζω ένα «ωχ», κάτι που σίγουρα δεν είναι μία ανακουφιστική απάντηση για κανέναν, όποια κι αν είναι η ερώτηση. «Κλείσε, κλείσε» της λέω βιαστικά, «θα σου πω». Κλείνουμε το τηλέφωνο και στο επόμενο φανάρι γυρίζω αριστερά, στον συνοδηγό του decapotable, και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο κινητό μου τον ρωτάω εάν ακουγόταν η συζήτησή μου στη διαπασών. Κουνάει το κεφάλι θετικά, χωρίς να τον νοιάζει καν να δώσει κάποιο έξτρα χρώμα στην έκφραση του προσώπου του. Χωρίς να συμμερίζεται τη δική μου ντροπή για την κατάσταση. Την αγωνία μου. Χωρίς να θυμάται καν για ποιο θέμα μιλούσαμε. Έμοιαζε χαμένος στα δικά του, αυτή η μίνι, κινούμενη παράσταση δεν του άφησε τίποτα.
Σιγά. Και τι έγινε; Όλοι ξέρουν τα πάντα για όλους πλέον.
#Το πρώτο μου φιατάκι, η πρώτη μου οδηγική αγάπη
