Σαν να επιστρέφεις από το ράλλυ Ακρόπολις.
Η ιεροτελεστία πριν τις καλοκαιρινές διακοπές πάει κάπως έτσι: αγορά νέου μαγιό,φρέσκου αντηλιακού με στεγνή υφή μπρονζέ αποτυπώματος και πλύσιμο αυτοκίνητου.
Αυτό το τελευταίο είναι το πλέον μάταιο μιας και το αυτοκίνητο θα γυρίσει σε απείρως
χειρότερη κατάσταση από αυτήν που ήταν πριν το τελευταίο πλύσιμο στην Αθήνα. Όμως,
κρίμα δεν είναι να φύγω με τις κουτσουλιές από τα περιστέρια του Αμαρουσίου στο καπό;
«Για το καλό» λέω και τραβάω ποδαράτη, μέσα στο λάλαρο του μεσημεριού, για τις
ανηφοροκατηφόρες του Αλίμου να μαζέψω από το πλυντήριο το τριζάτο από καθαριότητα
μαύρο τετράτροχό μου.
Με αυτά και με αυτά, μπαίνουμε στο καράβι, όπου έρχεται η πρώτη απογοήτευση.
Τουλάχιστον παλιότερα, πλέον δε συνηθίζεται -ευτυχώς. Τα αυτοκόλλητα με το σήμα της
ναυτιλιακής εταιρίας μαζικής μεταφοράς έμοιαζαν με στραβά παράσημα των «μαχητών-
διακοπιστών» του Αυγούστου. Τα ήθελες δεν τα ήθελες αυτά στόλιζαν το παρμπρίζ και το
τζάμι του πορτμπαγκάζ με θράσος. Έτσι και ξεχνιόσουν και τα άφηνες «για μετά τις
διακοπές» δε θα κατάφερνες να τα αποχωριστείς ποτέ. Θα έμεναν για πάντα εκεί, μια
vintage ανάμνηση σε έναν ψηφιακό κόσμο με μνήμη χρυσόψαρου.
Κατεβαίνοντας από το καράβι το καθαρό αυτοκίνητο είχε ήδη αρχίσει να χάνει σε
στιλπνότητα. Λίγο η ακαταστασία με την τετράποδη Booba σε ρόλο ταξιδιώτισσας με
σκοπό την ανακάλυψη νέων τόπων, λίγο ο πανικός με τις αποσκευές και τα αξεσουάρ της
παραλίας πεταμένα φύρδην-μίγδην, λίγο η καραβίλα, πάει η πρώτη μόστρα.
Κάθε μέρα διακοπών ισούται με κάμποσα γραμμάρια έξτρα σκόνης πάνω στη λαμαρίνα. Η
αύρα της θάλασσας δε, τη νοτίζει και τη μετατρέπει σε μία ωραία, λεπτεπίλεπτη σοκολατί
άχνη ριγμένη ισόποσα πανωλούθε -κυρίως στα τζάμια και στους εξωτερικούς καθρέφτες.
Αυτή είναι μία αναμφισβήτητη παραδοχή. Η αστική πούλβερη δε μοιάζει με τον χωμάτινο
κουρνιαχτό της εξοχής ενώ το φαινόμενο «στάχτη και μπούλμπερη» δημιουργεί ανάμεικτα
συναισθήματα στους ανθρώπους των πόλεων. Από τη μία νιώθουν επιτέλους «ένα με τη
φύση» και από την άλλη θέλουν να βουτήξουν στη μπανιέρα με τα άλατα και τα
αφρόλουτρα «να ισιώσουν, βρε παιδί μου».
Όσο για το αυτοκίνητο, αυτό κάθε καλοκαίρι ζει τη δική του περιπέτεια μιας και είναι ο
πρωταγωνιστής που τα τραβάει όλα: φόρτωμα, ξεφόρτωμα, μεταφορά, ανάβαση σε
κακοτράχαλο ύψωμα, κατάβαση σε αμμουδερή πλαγιά, αλλόκοτα στροφιλίκια, ανάποδα
πέταλα, γκεμίλα και σταθερή ταχύτητα στα 30 χιλιόμετρα. Κάτι σαν τα αγαπημένα Mini
Cooper στην ταινία The Italian Job ή την καταπράσινη Alfa Romeo Giulia QV στην ταινία
Underground.
Ίσως ποτέ άλλοτε δεν ερχόμαστε τόσο κοντά με το αυτοκίνητό μας όσο στις διακοπές.
Ίσως ποτέ άλλοτε δεν το αφήνουμε να μας οδηγήσει σε δρόμους απάτητους και
αχαρτογράφητους, ακολουθώντας το δικό του ένστικτο περισσότερο από το δικό μας.
Νέες κουτσουλιές από πτηνά των Κυκλάδων κοσμούν την ύπαρξή του, κοπριές έχουν
φράξει τα περίτεχνα αυλάκια στα λάστιχά του, πρόσφατες «χαζές» γρατζουνιές έχουν
προστεθεί στο παλμαρέ της αναπόφευκτης φθοράς και φυσικά ο μπουχός της
πολυκύμαντης καλοπέρασης που έχει σκεπάσει τα πάντα.
«Ανοίξτε τα παράθυρα, δε βλέπω τίποτα» φώναζα στην τετραμελή παρέα των
συνεπιβατών ένα δειλινό φεύγοντας από την Απηγανιά της Τήνου σε μία προσπάθεια να
γεμίσουν τα μάτια μου χρώματα την ώρα που ο ήλιος βουτά στη θάλασσα, ξεπερνώντας,
όσο μπορούσα, την ταλαιπωρημένη, κονισαλέα εικόνα του μεταφορικού μας μέσου. «Μα,
εάν τα ανοίξουμε θα μπει όλη η σκόνη μέσα» λέει ο οδηγός που πάλευε, σαν άλλος
Απόστολος Νικολαΐδης, να βρει το χωμάτινο μονοπάτι στο βουνό με τους
υαλοκαθαριστήρες στο φουλ να κάνουν σκραμπ στο παρμπρίζ. «Καλύτερα να μπει μέσα
παρά να χάσουμε το σούρουπο» αναφωνούμε χορωδιακά και συντονισμένα οι υπόλοιποι
τρεις.
Εκεί, κάπου μετά την πρώτη εβδομάδα, γίνεται μία σχετική απόπειρα καθαρισμού του
αυτοκινήτου, η οποία απόπειρα αρχίζει με το τίναγμα των μοκετών, που έχουν αλλάξει
χρώμα από την άμμο. Και εκεί τελειώνει.
Η συνειδητοποίηση ότι «αυτή τη μπίχλα θα την κουβαλάμε μέχρι την Αθήνα» είναι σχεδόν
λυτρωτική.
«Που ήσασταν ρε παιδιά, στο ράλλυ Παρίσι-Ντακάρ;» ρωτάει φωνάζοντας ο οδηγός του
διπλανού ταξί με το που φτάνουμε στον Πειραιά και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
«Όχι, στο Ράλλυ Ακρόπολις. Το ράλλυ των Θεών!».
