Θα μπορούσα να «την κάνω με ελαφρά» αλλά επέλεξα να μην μουτζουρώσω το κάρμα μου.
Έρχεται μια στιγμή στη ζωή που πρέπει να πάρεις μία απόφαση πιο γρήγορα από την ταχύτητα της
επεξεργασίας της πληροφορίας που λαμβάνεις. Πιο αστραπιαία από τη σκέψη σου. Μια στιγμή που
θα καδράρεται, στο μέλλον, απροειδοποίητα και απρόσμενα απέναντί σου κάθε φορά που κοιτάς
τον καθρέφτη σου, θα σου θυμίζει τα προπατορικά αμαρτήματα, θα σε ξυπνάει τα βράδια, θα σε
στέλνει στις συνεδρίες του ψυχολόγου με ενοχές και διλήμματα.
Μια τέτοια στιγμή προέκυψε στη δική μου ζωή, μία τυχαία μέρα του Ιουνίου που μας πέρασε, ενώ
το μυαλό μου ταξίδευε σε εντελώς πεζά μονοπάτια -το μόνο που με ένοιαζε ήταν να βρω θέση για
παρκάρισμα πέριξ του Ερυθρού Σταυρού, μέρα μεσημέρι με τον ήλιο ντάλα και την κίνηση να
μπουκώνει τα τσάκρα των δρόμων.
Όσες φορές και να κοιτάξεις αριστερά και δεξιά πριν βγεις από το στενό άλλους τόσους λάθος
υπολογισμούς θα κάνεις. Στάνταρ. Σε τέτοιες συνθήκες -υπαρκτού video game της πόλης-, κερδίζει
πάντα το ανυπολόγιστο. Η συμβουλή «αυτί-μάτι-χέρι-πόδι» που έδιναν οι παλιοί οδηγοί ως
κατεύθυνση δεν ισχύει. Εδώ, πλέον, η ευθυγράμμιση των αντανακλαστικών φιλτράρεται αυστηρά
μέσα από την τύχη. Η στραβή παραμονεύει ανά πάσα ώρα. Ένας λάθος υπολογισμούς χιλιοστού,
μία λοξή ματιά, μια παραπλανητική αντανάκλαση του καθρέφτη, μία αιφνίδια σφήνα ενός παπιού,
μία παρατεταμένη κόρνα, ένας ανέμελος περαστικός, όλα μπορούν να οδηγήσουν στην
στραβοτιμονιά.
Βγαίνοντας, λοιπόν, από το στενό καίγεται ο αμφιβληστροειδής μου από μία ακτίνα φωτός που
κατάφερε και βρήκε τη διέξοδο ανάμεσα στο μπετό με την ίδια υπερπροσπάθεια που μία μπάλα του
γκολφ βρίσκει και τις 18 τρύπες ενός γηπέδου. Κατεβάζω μεμιάς το σκίαστρο αλλά μαζί με αυτό
εμφανίζεται στο οπτικό μου πεδίο μία νταλίκα μεγαλύτερη σε φάρδος από αυτό του δρόμου -σαν
ευρυγώνια λήψη ενός κινούμενου παρμπρίζ που έρχεται καταπάνω μου. Πριν προλάβω να αγχωθώ
σκέφτομαι ότι θα κάνω δεξιά το τιμόνι και θα στρίψω ταυτόχρονα στον κάθετο δρόμο μπας και
σωθώ -και που ξέρεις, μπορεί να βρω και να παρκάρω λίγο πιο κάτω.
Η ελπίδα μου διαρκεί όσο το ανοιγόκλεισμα των ματιών μου. Το επόμενο δευτερόλεπτο ακούω ένα
«κρατςςςςς» με παρατεταμένο το τελικό σίγμα σαν κραυγή αντίλαλου. Οι λαμαρίνες έχουν τη δική
τους διάλεκτο, η οποία είναι άκρως απογοητευτική. Σε πιάνει η καρδιά σου. Υποψιάζομαι ότι
ακούμπησα και σύρθηκα αργά και βασανιστικά στην πίσω μεριά ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου
άνευ οδηγού. Η έκφραση «πωωωωωωωω!» και το ανοιχτό στόμα ενός διερχόμενου μου το
επιβεβαιώνει.
Δύο επιλογές φωτίζονται αυτομάτως στα κουτάκια του μυαλού μου λες και παίζω στο «ποιος θέλει
να γίνει εκατομμυριούχος»: α) κάνεις μια μανούβρα και φεύγεις, β) σβήνεις τη μηχανή και
κατεβαίνεις να δεις τι έκανες. Το στόμα του διερχόμενου έχει παραμείνει στην έκφραση
«πωωωωωωωω!». Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο.
Αυτό που αντικρίζω είναι αλλόκοτο. Οι δύο δικές μου πόρτες έχουν γδαρθεί και στραπατσαριστεί
σειριακά και η περιουσία του απόντα οδηγού έχει μία τόση δα εκδορά. Βγάζω ένα πανάκι που έχω
πάντα στην ανοιχτή θήκη του συνοδηγού (αυτό το καφέ που μοιάζει με φλοκάτη-γάντι) και αρχίζω
να σκουπίζω τα σημεία του εγκλήματος. Αρχικά του θύματος. Μετά τα δικά μου.
«Πρέπει να αφήσεις τα στοιχεία σου» πετάγεται ιδιοκτήτης παρακείμενου τυροπιτάδικου. «Να,
εδώ, πάρε χαρτί και στυλό». Δεύτερος γύρος στο νοητό τηλεπαιχνίδι «ποιος θέλει να γίνει
εκατομμυριούχος»: α) γράφεις τα σωστά στοιχεία, β) γράφεις ό,τι σου κατέβει.
Δύο βδομάδες μετά και ενώ έχω πλέον πιστέψει ότι το κάρμα μου με ανταμείβει για την τιμιότητά
μου και όλο αυτό το σκηνικό ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι της συλλογικής λήθης χτυπάει το
κινητό μου: «Γεια σας, λέγομαι Νίκος και σας ευχαριστώ πάρα πολύ που αφήσατε το τηλέφωνό
σας. Άλλος στη θέση σας θα με είχε χτυπήσει και θα είχε γίνει καπνός».
Τρίτος γύρος του «ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος»: α) ε, σιγά, θα τα βρουν οι ασφαλιστικές
μας, β) έχετε κάνει λάθος.
