Είναι στιγμές που εύχεσαι να υπήρχε το κουμπί της αυτόματης εκτόξευσης του διπλανού καθίσματος πλάι στον διακόπτη του φλας.
«Εκείνος που τα ξέρει όλα, ο προπέτης. Συνήθως φλύαρος, που καταντάει κουραστικός και απευκταίος». Αυτή είναι η ερμηνεία της λέξης «ξερόλας» στο λεξικό της καθομιλουμένης, slang.gr. Και είναι απολύτως ακριβής. Κάτι παραπάνω από ακριβής.
Ας το κάνουμε εικόνα: Είσαι εσύ, ο ανέμελος οδηγός, ο τιμονιέρης του αυτοκινήτου, της μοίρας και της ζωής σου, έχεις χαράξει την πορεία σου ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα που θα σε βγάλει (άλλωστε, αυτό δεν έχει καμία σημασία όπως λέει και ένας νεαρός σοφός της πόλης) και ξαφνικά εισβάλλει στο κάδρο ο διπλανός σου, ο άνθρωπος που θα συνοδεύσει το μικρό ή μεγάλο ταξίδι σου, ο λεγόμενος «συνοδηγός» ή «συνοδοιπόρος» ή απλά «αυτός ο τύπος».
Βέβαια, η σχέση που σας ενώνει καθορίζει και την πορεία της δράσης, όμως, παρόλα αυτά το plot twist το κρατάει ο κάθε συνοδηγός στο τσεπάκι της απρόσμενης παρέμβασης, της απροειδοποίητης παρατήρησης και της άκομψης -ενίοτε- τοποθέτησης απέναντι στον τρόπο που οδηγείς.
«Γιατί αυτός ξέρει!». Το ρηχό νόημα της φράσης αυτής, μέσα από άπειρες παραλλαγές όπως «άκου που σου λέω», «ξέρω άλλον δρόμο», «κατέβασε ταχύτητα», «ανέβασε ταχύτητα», «πάρε πιο κλειστά την στροφή», «κοίτα μπροστά σου», «πρόσεχε» και ούτω καθεξής, γίνεται ξεκάθαρα σαφές αν και η αναποτελεσματικότητα του όποιου νοήματος κοντράρει το πάλαι ποτέ παιχνίδι των 90s, την πολύχρωμη βιοχλαπάτσα.
Αυτό που δεν είναι εύκολα αντιληπτό και σίγουρα χρίζει ώρες επί ωρών ψυχανάλυσης είναι ο λόγος που ο νευρικός συνοδηγός έχει την ανάγκη να κάνει αισθητή την παρουσία του χτίζοντας μια ακατανίκητη φαντασίωση της απουσίας του.
Ολόκληρος Γούντι Άλεν, βέβαια, δεν έλυσε τα επιμέρους συμπλέγματα του Άλβι Σίνγκερ στον «Νευρικό Εραστή», τη θρυλική, αισθηματική κωμωδία του 1977, εδώ θα λυθούν; Μέσα στο μποτιλιάρισμα, τον νεοφερμένο δακτύλιο και τις φραγμένες, αστικές αρτηρίες; Μέσα στα αποκαρδιωτικά συμπεράσματα των τίτλων εφημερίδων «Ο κάθε οδηγός περνάει μία ώρα την ημέρα κατά μέσο όρο πίσω από το τιμόνι και χάνει 10 ευρώ». Δύσκολο.
Το δίδυμο οδηγός-προβληματικός συνοδηγός δεν θα πάει μακριά. Κυριολεκτικά. Όσο δυνατά κι αν ακούγεται το Lovesong των Cure από το mp3 player, όσο κι αν ο ήλιος του φθινοπωρινού απογεύματος σου φέρνει δάκρυα χαράς και προσμονής στα μάτια, όσο και αν τα «σύννεφα κουνουπιδιού» στον λαμπερό ουρανό σου θυμίζουν ότι η φύση είναι πιο στιλάτη, πιο ζεν και πιο ζαμάν φου. Δεν τη νοιάζει εάν εσύ πήρες μια λάθος στροφή. Θα τη βρεις την άκρη σου.
«Η φύση δεν γνωρίζει εξαφάνιση αλλά μόνο μεταμόρφωση» έλεγε ο φιλόσοφος και αστρονόμος Αναξαγόρας στις Κλαζομενές της Ιωνίας το 400 κάτι προ Χριστού. Κάτι που ο ξερόλας συνοδηγός αγνοεί. Όπως, παράλληλα, αδυνατεί να καταλάβει όλα τα περί ροής και δε συμμαζεύεται του Ηράκλειτου.
Ο ξερόλας συνοδηγός δεν ενδιαφέρεται για την συνύπαρξη. Θα μπορούσε άνετα να είναι δάσκαλος οδήγησης, να έχει τα εφεδρικά πεντάλ στα πόδια του και να κάνει παιχνίδι. Μόνο έτσι θα ένιωθε ήρεμος, χαλαρός και ίσως τότε να αποτελούσε καλή παρέα. Σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση αισθάνεται μετέωρος, αβοήθητος και στοχοποιημένος. Κάποιος τον έβαλε σε αυτό το αυτοκίνητο γιατί τον επιβουλεύεται και επιθυμεί το κακό του.
Συνήθως, βέβαια, επειδή το κάρμα έχει χιούμορ, πέφτει ο ίδιος μέσα στην παγίδα που έχει στήσει.
Ακολουθεί χαρακτηριστικός διάλογος:
Σπαστικός συνοδηγός: «Που πας καλέ μέσα στην κίνηση; Τρελός είσαι; Κόψε από δω δεξιά να σε βγάλω εγώ».
Οδηγός: «Οκέι».
Σπαστικός συνοδηγός: «Απαπαπά. Τον μάθανε κι αυτόν τον δρόμο. Πήξαμε. Έπρεπε να μη με ακούσεις. Να προχωρήσεις στον δρόμο σου».
Μερικά δευτερόλεπτα, κάμποσα εγκεφαλικά κύτταρα μετά και αφού έχει ακουστεί από τον οδηγό κάτι σαν «%$@#@*#$*» ο συνοδηγός προστάζει: «Το προλαβαίνεις, το προλαβαίνεις. Καλέ, σταματάς στο πορτοκαλί; Μα, αν είναι δυνατόν».
Κάπου εκεί χωρίζει ο δρόμος τους.
«Σημασία, άλλωστε, δεν έχει ο προορισμός, ούτε το ταξίδι. Σημασία έχει ο συνοδηγός» που λένε και τα πειραγμένα μιμίδια στα σόσιαλ παραφράζοντας τον ποιητή. Ε, αυτό από την ανάποδη όταν μιλάμε για τον ξερόλα συνοδηγό.
