Έλα με την όπισθεν

Έλα με την όπισθεν
Πώς ένα όμορφο, ζεστό πρωινό του Αυγούστου μετατράπηκε σε ριάλιτι φτηνής παραγωγής

Θυμάμαι έντονα ότι ήμουν χαρούμενη εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Δηλαδή είχα τη φόρα που έχει ένας άνθρωπος χορτασμένος από ύπνο, την όρεξη που χαρίζει ο άπλετος χρόνος και την αυτοπεποίθηση ότι δεν έχω αφήσει εκκρεμότητες. Ότι για λίγο ξεγέλασα το στρες της καθημερινότητας. Και βγήκα στον πηγαιμό για το Μαρούσι. Άλιμος-Μαρούσι, κάθε μέρα επί δύο φορές, μία ευθεία και μία ανάποδα.

Δεν έχω προλάβει να κάνω κάποια μέτρα, δεν έχουν περάσει δύο λεπτά από το σπίτι και ακούω το τηλέφωνο που βρισκόταν αραχτό στο κάθισμα του συνοδηγού να στέλνει ηχητική ειδοποίηση μηνύματος. Σταματάω σε μία εσοχή του διπλού, κεντρικού δρόμου, στα δεξιά, με αλάρμ και με μία σβέλτη κίνηση αρχίζω να διαβάζω. «Καλημέρα φίλ….» προλαβαίνω να καταγράψω ενώ ένα εξόχως δυνατό «μπαμ» ακούγεται στον αέρα.

«Τι στο καλό έγινε; Από που ήρθε αυτό;». Το κινητό πέφτει από τα χέρια μου και αυτόματα, σχεδόν μηχανικά βγαίνω από το αυτοκίνητο λες και έβλεπα το πόδι του Γκοτζίλα πάνω από τη λαμαρίνα της οροφής να με απειλεί. Δεν έχω προλάβει να καταλάβω ακόμα τι παίζει. Σε δευτερόλεπτα όλα ξεκαθαρίζουν. Ένα άλλο αυτοκίνητο, το οποίο ήταν σταθμευμένο παράνομα, κάθετα, πάνω στο πεζοδρόμιο, έκανε όπισθεν και έπεσε πάνω στο δικό μου χτυπώντας με με δύναμη στην πίσω δεξιά πλευρά. Ουσιαστικά δημιουργήθηκε μια ανούσια γωνία από εφαπτόμενα πισωφάναρα. Κρατς και γκνουπ και σκραμπαμπίβ.

Το ζεύγος που ξεπρόβαλλε από το αυτοκίνητο που με εμβόλισε είναι casual ντυμένο, σαν να βγήκε από το σπίτι του για να πάει στο σούπερ μάρκετ ή για να πάει στο εξοχικό του, καλοκαίρι είναι, άλλωστε, τα θερινά κονάκια έχουν ξεσκονιστεί. «Ντε σι είντε κατόλου» μιλάει πρώτη η κυρία της παρέας. Ο άντρας σιωπά. Με κοιτάζει, τον κοιτάζω, με κοιτάζει, τον κοιτάζω. Θα μπορούσε να περάσει η μέρα έτσι. Τελικά μιλάω εγώ αν και κατά πολύ μικρότερη σε ηλικία.

-Εντάξει, αυτά γίνονται. Τι να κάνουμε. Έχετε ασφάλεια;
-Ναι, έχω.
-Ωραία, ας ανταλλάξουμε ασφάλειες, να τελειώνουμε. Να πάω κι εγώ στη δουλειά μου.

Ενώ ο άντρας πηγαίνει προς το ντουλαπάκι του συνοδηγού να φέρει τα χαρτιά του αποφασίζει να αλλάξει διάθεση και να περάσει στην επίθεση. «Καλά, εκεί βρήκες να σταματήσεις;» με ρωτάει με θυμό. Η «Ντε σι είντε κατόλου» εξαγριώνεται κι αυτή, αφού πρώτα είχε δεχθεί ένα πυρηνικό βλέμμα από αυτόν. «Τι να σου κάνουμι; Εμείς κάναμι πίσω. Αυτό μόνο» συνεχίζει να μου εξηγεί κάτι που ήδη ξέρω. Έκαναν πίσω, δεν με είδαν καθόλου και έπεσαν πάνω μου. Τόσο απλά.

«Ας ανταλλάξουμε ασφάλειες να φύγουμε» λέω γιατί η ζέστη έχει αρχίσει να χορεύει calypso με τα νεύρα και ξαφνικά η αρχική μου χαλαρότητα μεταμορφώνεται σε σύγχυση υπό τον ήχο κρουστών και κουάτρο που ακούγονται από τα διπλανό βουλκανιζατέρ. Με το χαμόγελο του Τζόκερ καλώ την ασφάλειά μου, να έρθει ο εμπειρογνώμονας να δώσουμε ένα τέλος σε όλο αυτό. Δεν έχω αίσθηση χρόνου, εστιάζω στις ασκήσεις αναπνοής ώστε να διατηρήσω το τακτ μου και να παραμείνω αμέτοχη. Το κρεσέντο της φάσης ολοκληρώνεται όταν παρουσία του εμπειρογνώμονα διαφωνούμε ως προς το ποιος φταίει.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.

Οι Μοιραίοι του Κώστα Βάρναλη μεταφέρονται από την υπόγεια την ταβέρνα, μες τους καπνούς και τις βρισιές, σε έναν συνοικιακό δρόμο του Αλίμου – οι βρισιές στο τσακ τη γλίτωσαν και δεν ακούστηκαν.

-Να φωνάξουμε την αστυνομία.
-Να την φωνάξουμε.
-Ναι, να την φωνάξουμε.
-Αυτό λέω, να την φωνάξουμε.

Ο εμπειρογνώμονας την κάνει με ελαφρά βήματα έχοντας σημειώσει αυτά που κατάλαβε, αν κατάλαβε, και μας αφήνει στο λιοπύρι. Ο ήλιος έχει ανέβει πιο ψηλά και ζεματάει.

«Θα έρθουμε, αλλά έχουν γίνει δύο ατυχήματα στην παραλιακή και θα αργήσουμε» είναι η απάντηση της τροχαίας. Μία ώρα μετά η απάντηση παραμένει η ίδια: «Θα έρθουμε, αλλά έχουν γίνει δύο ατυχήματα στην παραλιακή και θα αργήσουμε». Δύο ώρες μετά η απάντηση μοιάζει να βγαίνει από bot: «Θα έρθουμε, αλλά έχουν γίνει δύο ατυχήματα στην παραλιακή και θα αργήσουμε».

Έχει μεσημεριάσει πια για τα καλά. Οι υπάλληλοι και ο ιδιοκτήτης του διπλανού βουλκανιζατέρ έχουν σταματήσει να μας ρίχνουν κλεφτές ματιές, μας βαρέθηκαν. Κι εμείς βαρεθήκαμε. Το ζεύγος των αρνητών ευθύνης έχει λιώσει πάνω στα μπροστινά καθίσματα του αυτοκινήτου του, η γυναίκα κάνει αέρα με μια βεντάλια και ο άντρας έχει βγάλει το αριστερό του πόδι, κάτω από την βερμούδα, έξω από την ανοιχτή πόρτα του οδηγού.

Εγώ έχω πιάσει μια σκιά τριών εκατοστών, όλη κι όλη, λίγο πιο πέρα, όρθια, με το μακιγιάζ σε αποσύνθεση. Ξαφνικά, τους πλησιάζω, «φεύγω» τους λέω «καλή τύχη» και γυρίζω να μπω στο αυτοκίνητό μου. Πριν προλάβω να καθίσω στο τιμόνι έχουν γίνει καπνός, γράφοντας έτσι το πιο άδοξο fin στην ιστορία της φαρσοκωμωδίας που ζήσαμε.