Η κλειδιά, της κλειδιάς, την κλειδιά, ω κλειδιά. Μια νέα λέξη που κρύβει μια συγκεκριμένη εκδικητική συμπεριφορά αλλά και μία νέα ορθογραφία -ίσως.
Την πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με τη λέξη «κλειδιά» ως ουσιαστικό, γένους θηλυκού, που στον πληθυντικό γίνεται «κλειδιές», ήταν σε μια ταμπέλα, κάπου στα νότια, η οποία έγραφε «διορθώνουμε γρατζουνιές, αμυχές, κλειδιές και βαθουλώματα σε πέντε λεπτά». Προφανώς μιλούσε για τραυματισμούς της λαμαρίνας του αυτοκινήτου και προφανώς η ελληνική γλώσσα είχε τεντωθεί δημιουργώντας μια νέα λέξη. Αν κρίνουμε δε, από τη λέξη «αμυχές», η οποία είχε γραφτεί ως «αμοιχές» τότε διαπιστώνουμε ότι η εν λόγω ταμπέλα δεν έδινε δεκάρα για τους κανόνες ορθογραφίας αλλά, προφανώς, την ενδιέφερε εξαιρετικά και μόνο το φαίνεσθαι -του αυτοκινήτου εν προκειμένω.
Έβγαλα, λοιπόν, φωτογραφία την ταμπέλα και την ανέβασα στα σόσιαλ, με δόξα και τιμή, κάνοντας ένα τσαχπίνικο σχόλιο, του τύπου «η κλειδιά, της κλειδιάς, την κλειδιά, ω κλειδιά», πήρα μερικά λάικ και κάποια σχόλια -δεν είχαν προστεθεί ακόμα οι φατσούλες με τα reaction, οπότε τσίμπησα και μερικά έξτρα «χαχαχαχα».
«Όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του» λέγαμε πιτσιρίκια στους δρόμους που παίζαμε συμπληρώνοντας το κλασικό «όποιος το λέει είναι». Αυτό ακριβώς συνέβη και σε μένα μερικές μέρες μετά το ποστάρισμα.
Ας εξηγηθώ.
Έχω παρκάρει το αυτοκίνητο σε έναν παράδρομο του Αμαρουσίου, σχετικά κοντά στο περιοδικό που δούλευα τότε, γνωρίζοντας ότι έχω διπλοπαρκάρει έξω από την είσοδο μιας τεράστιας πολυκατοικίας έχοντας, όμως, αφήσει χώρο για τους ένοικους –περιορισμένο βέβαια. Έχω αφήσει σημείωμα με το τηλέφωνό μου και το όνομά μου στο παρμπρίζ και αποτελώ, δυστυχώς, μέρος μιας πομπικής σειράς μαζί με πέντε-έξι άλλα αυτοκίνητα, οι οδηγοί των οποίων είχαν την ίδια απόγνωση και κατέφυγαν στην έσχατη λύση. Δεν ήταν, άλλωστε, η πρώτη φορά που παρκάραμε εκεί, είχε ξαναγίνει -πάντα με βαριά καρδιά.
Γνώριζα ότι δεν έκανα το πιο πολιτισμένο ή το πιο φιλικό προς τον συνάνθρωπο πράγμα στον κόσμο, όμως η ρυμοτομία και η «κοψιά» αυτής της πόλης δεν μας κάνει πάντα ανώτερα όντα, ενίοτε μας οδηγεί σε χθόνια ένστικτα –ειδικά εάν κουβαλάμε ένα αυτοκίνητο στις πλάτες μας σαν τις χελώνες το καβούκι τους και δεν μπορούμε να το ξεφορτωθούμε για λίγες, έστω, ώρες.
Περνάει το εργασιακό οκτάωρο, και λίγο παραπάνω, έχω ξεχάσει πως με λένε βγαίνοντας («Στην έρημο δεν μπορείς να θυμηθείς το όνομά σου» που τραγούδαγαν και οι America) και φυσικά δεν έχω καμία μνήμη από το τι σκεφτόμουν πριν μπω στο κτήριο να κάνω την καλή υπάλληλο. Με τα πολλά έρχεται η πικρή ανάμνηση του άκυρου παρκαρίσματος και τα βήματά μου με οδηγούν βαριά προς το σημείο. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει και τα υπόλοιπα αυτοκίνητα έχουν αποδράσει.
Το μαύρο Ford στέκει μόνο του και παραπονεμέμο –κυριολεκτικά παραπονεμένο μιας και κάποιος το λάβωσε. Παρά το μούχρωμα της ώρας μπόρεσα να δω τις γρατζουνιές από κλειδί σε όλο το μήκος και το πλάτος της πόρτας του οδηγού, οι οποίες είχαν γίνει από ανθρώπινο χέρι. Εκδίκηση; Βία για τη βία; Χαζομάρα; Αναισθησία; Όλα τα παραπάνω; Τίποτα από τα παραπάνω;
Τι ωθεί κάποιον να μπει στη διαδικασία να πληγώσει ένα άψυχο αντικείμενο στοχεύοντας στην καρδιά του ιδιοκτήτη του; Πόση χαρά μπορεί να έλαβε από αυτή την κίνηση; Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα.
Όταν, την επομένη, πέρασα το κατώφλι του μαγαζιού κάτω από την ταμπέλα με τη φράση «διορθώνουμε κλειδιές» γνώριζα ακριβώς, πλέον, για τι πράγμα μιλούσαμε. Δυστυχώς, σε αυτή τη ζωή ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι.
Ένα σοφό χαϊκού αντί επιλόγου:
Χρατς και χρουτς μωρέ
Θολό μάτι του κακού
Κλειδιές παντού
